Γεια σας.
Κι εγώ, όπως όλοι σας, παρακολούθησα τις τελευταίες ημέρες τα χτυπήματα των anonymous. Αισθάνθηκα αμηχανία και ταυτόχρονα ενοχή , που οι ξένοι διαμαρτυρήθηκαν, με όποιο σκοπό, για εμάς. Έκαναν δηλαδή, αυτό που θα έπρεπε να έχουμε κάνει εμείς.
Έτσι, βρέθηκα σήμερα να συντάσσω αυτό το κείμενο και να δημιουργώ αυτό το blog με την ελπίδα ότι ίσως, κάτι καταφέρουμε.
Τελευταία, παρακολουθούμε, αρκετά πειθήνια να παίρνονται όλο και καινούρια μέτρα εξαθλίωσης των Ελλήνων πολιτών.
Όλα αυτά τα χρόνια, πληρώνουμε στο κράτος, για μία άθλια παιδεία, μία άθλια υγεία, μία ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, αλλά για παχυλούς μισθούς πολιτικών, συνεργατών τους, και κομμάτων.
Αλήθεια, οι πολιτικοί, πόσα χρήματα έκοψαν πραγματικά από το μισθό τους? Εκείνοι μπορούν να ζήσουν με 750 € το μήνα με οικογένεια? Σε νοίκι? Όπως ζούμε εμείς?
Όποιος κατάφερε να πάρει ένα σπιτάκι? Ένοχος, το πληρώνει με χαράτσι! Όποιος παίρνει ένα μισθό των 800 ευρώ με 2 παιδιά? Ένοχος! Μείωση 30 % στο μισθό του. Αυτών ο μισθός όμως πόσο πραγματικά μειώθηκε?
Βγαίνουν τα ΜΜΕ (συνένοχοι κι αυτοί των πολιτικών) και κατηγορούν συνεχώς την τρόικα. Αμ, δε φταίει η τρόικα, εμείς φταίμε! Αυτοί ζητάν εξασφάλιση των χρημάτων τους και εμείς τους τη δίνουμε με μείωση μισθών και συντάξεων, τα παίρνουν δηλαδή από τους φτωχούς, όχι από αυτούς που έχουν και μάλιστα αποδεδειγμένα με μη νόμιμο τρόπο πολλά χρήματα.
Συλλαμβάνουν επώνυμους φοροφυγάδες για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια και να πούμε δες, δουλεύει το κράτος! Ας πληρώσουμε κι εμείς. Και ναι, πιάνουν καρχαρίες, αλλά μικρούς, όχι τους λευκούς.
Είναι τόσο άχρηστοι, που μόνο μέτρα λιτότητας ξέρουν να παίρνουν , ούτε έναν αναπτυξιακό νόμο.
Πόσο ακόμη να περιμένουμε για να ξεσηκωθούμε? Τι περιμένουμε? Ο άστεγος που βλέπουμε σήμερα, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς. Ο άνθρωπος που σήμερα ζητάει λίγα ευρώ για να ταΐσει το παιδί του, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς.
Με το να παρακολουθούμε τις εξελίξεις από τον καναπέ μας και να αγανακτούμε απλά, δε γίνεται τίποτα.
Δηλώνω κι εγώ ένοχη, μιας και προ3ετίας, πίστεψα το ΓΑΠ ότι θα μας κάνει Δανία του Νότου και τον ψήφισα, που να μου κοβότανε το χέρι εκείνη την ώρα. Αυτός όμως, μαζί με τους υπόλοιπους, μας έκανε Ουγκάντα του Βορρά.
Παίρνω λοιπόν το βήμα που μου παρέχει το internet, προς το παρόν (μην ξεχνάτε το ACTA), και σας προτείνω να ανταλλάξουμε μέσω αυτού ιδέες για το πώς θα κινηθούμε μαζικά, ώστε να αλλάξει κάτι επιτέλους σε αυτόν τον τόπο.
Κι εγώ, όπως όλοι σας, παρακολούθησα τις τελευταίες ημέρες τα χτυπήματα των anonymous. Αισθάνθηκα αμηχανία και ταυτόχρονα ενοχή , που οι ξένοι διαμαρτυρήθηκαν, με όποιο σκοπό, για εμάς. Έκαναν δηλαδή, αυτό που θα έπρεπε να έχουμε κάνει εμείς.
Έτσι, βρέθηκα σήμερα να συντάσσω αυτό το κείμενο και να δημιουργώ αυτό το blog με την ελπίδα ότι ίσως, κάτι καταφέρουμε.
Τελευταία, παρακολουθούμε, αρκετά πειθήνια να παίρνονται όλο και καινούρια μέτρα εξαθλίωσης των Ελλήνων πολιτών.
Όλα αυτά τα χρόνια, πληρώνουμε στο κράτος, για μία άθλια παιδεία, μία άθλια υγεία, μία ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, αλλά για παχυλούς μισθούς πολιτικών, συνεργατών τους, και κομμάτων.
Αλήθεια, οι πολιτικοί, πόσα χρήματα έκοψαν πραγματικά από το μισθό τους? Εκείνοι μπορούν να ζήσουν με 750 € το μήνα με οικογένεια? Σε νοίκι? Όπως ζούμε εμείς?
Όποιος κατάφερε να πάρει ένα σπιτάκι? Ένοχος, το πληρώνει με χαράτσι! Όποιος παίρνει ένα μισθό των 800 ευρώ με 2 παιδιά? Ένοχος! Μείωση 30 % στο μισθό του. Αυτών ο μισθός όμως πόσο πραγματικά μειώθηκε?
Βγαίνουν τα ΜΜΕ (συνένοχοι κι αυτοί των πολιτικών) και κατηγορούν συνεχώς την τρόικα. Αμ, δε φταίει η τρόικα, εμείς φταίμε! Αυτοί ζητάν εξασφάλιση των χρημάτων τους και εμείς τους τη δίνουμε με μείωση μισθών και συντάξεων, τα παίρνουν δηλαδή από τους φτωχούς, όχι από αυτούς που έχουν και μάλιστα αποδεδειγμένα με μη νόμιμο τρόπο πολλά χρήματα.
Συλλαμβάνουν επώνυμους φοροφυγάδες για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια και να πούμε δες, δουλεύει το κράτος! Ας πληρώσουμε κι εμείς. Και ναι, πιάνουν καρχαρίες, αλλά μικρούς, όχι τους λευκούς.
Είναι τόσο άχρηστοι, που μόνο μέτρα λιτότητας ξέρουν να παίρνουν , ούτε έναν αναπτυξιακό νόμο.
Πόσο ακόμη να περιμένουμε για να ξεσηκωθούμε? Τι περιμένουμε? Ο άστεγος που βλέπουμε σήμερα, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς. Ο άνθρωπος που σήμερα ζητάει λίγα ευρώ για να ταΐσει το παιδί του, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς.
Με το να παρακολουθούμε τις εξελίξεις από τον καναπέ μας και να αγανακτούμε απλά, δε γίνεται τίποτα.
Δηλώνω κι εγώ ένοχη, μιας και προ3ετίας, πίστεψα το ΓΑΠ ότι θα μας κάνει Δανία του Νότου και τον ψήφισα, που να μου κοβότανε το χέρι εκείνη την ώρα. Αυτός όμως, μαζί με τους υπόλοιπους, μας έκανε Ουγκάντα του Βορρά.
Παίρνω λοιπόν το βήμα που μου παρέχει το internet, προς το παρόν (μην ξεχνάτε το ACTA), και σας προτείνω να ανταλλάξουμε μέσω αυτού ιδέες για το πώς θα κινηθούμε μαζικά, ώστε να αλλάξει κάτι επιτέλους σε αυτόν τον τόπο.
